اندر احوالات یک ریاضیدان

شاعر این مثنوی دیوانه نیست

با ریاضی خوانده ها بیگانه نیست

روز و شب خواب ریاضی دیده ام

خواب خط های موازی دیده ام

کاش در دنیا نشان از غم نبود

صفر صفرم انقدر مبهم نبود

حال بشنو اندکی از رشته ام

مثل یک زالو به خونش تشنه ام

در ریاضی چهره ای شاداب نیست

هشت ترمی هم در آنجا باب نیست

بچه ها پیوسته دشنامش دهند

گوش خود اما به فرمانش دهند

ای ریاضی ای ریاضی چیستی؟

می بُری هر دم به تیغت، کیستی؟

تا که اسمت بر زبانم سبز شد

کل مغزم پیچ هایش هرز شد

چون برای درس هایی مثل جبر

گاو نر می خواهد و یک مرد گبر

شخصیت هایی چنان «فرما» و «گاوس»

هر کدامش قامتم را داده قوس

بچه ها از قضیه گریان می شوند

بهر اثباتش پریشان می شوند

بهر تنها یکصدم پایان ترم

جمله می لولند آنجا مثل کرم

نانشان را همچو آجر کرده است

اینچنین امثال تیلور کرده است

جمله دانشجو به ظاهر مثل گل

لیک در عقل و به سیرت گشته خل

روزها در محضر فیثاغورس

می شود دیوانه و بی حال و حس

می رود گاهی به چپ گاهی به راست

مثل یک دنباله‌ی ناهمگراست

شب ولیکن تا سحر خَر می زند

صحبت از دنیای دیگر می زند

پرامید از شیوه ی اقلیدسی ست

بینوا کف کرده در رویای بیست!

چون که آنجا بیست از آن خداست

نوزده را ول، که سهم انبیاست

از میان سیزده دانشکده

زیر ده، گویی میانگینش زده

از ریاضی گشته خر باهوش تر

کرده کمتر راه خود را بر وتر

قضیه ای را می برد دائم به کار

قضیه ای در هندسه، نامش حمار

می زنم فریاد لبریز از یقین

ای فغان از دست استوکس و گرین

آن ریاضی یک، به زحمت پاس شد

نمره ام ده شد ولی سر طاس شد

صنعتی من زلف و مویی داشتم

بین یاران آبرویی داشتم

ای ریاضی، جان شاعر گوش کن

پنبه غفلت برون از گوش کن

رشته ها را غرق حلاجی مکن

مسخره بر برق و نساجی مکن

شعر من لبریز از صد رمز بود

هرچه در بالا سرودم طنز بود

خنده بر هر درد بی درمان دواست

خنده بسیار هم نوعی بلاست

ای عزیزان، غصه را باطل کنید

خنده را در کار خود داخل کنید

لیلی و مجنون یکدیگر شوید

بی خیال درس... بازیگر شوید!